داستان
دو فیلم مستند 14 آبان، روز آتش و گفت‌وگو با انقلاب محصول دغدغه واحدی هستند در این باره که تصویر ضبط شده (اعم از عکس و فیلم) تا چه اندازه به عنوان سند ارزش دارد؟ رابطه تصویر فوتوگرافیک با واقعیت رویدادهای تاریخی چه اندازه است و با آنچه از آن رویدادها در ذهن آدم‌ها باقی می‌ماند ــ با خاطره‌های شخصی ــ چه نسبتی دارد؟ نگاه هر دو فیلم با شک و تردید به سندیت تصویر نگاه می‌کنند و تصویرها را ساخته شده و بسیار وابسته به دیدگاه‌های تولیدکنندگان‌شان می‌دانند، امّا در عین حال بر این باورند که در تصویرهای فوتوگرافیک یک دوران، واقعیت‌هایی ثبت شده است که در هیچ نوشته و سند مکتوبی یافت نمی‌شود.
14 آبان، روز آتش
موضوع فیلم روزی از روزهای انقلاب 1357 است. روزی که بناهای بسیاری در تهران به آتش کشیده شد، و در عصر آن حکومت نظامی اعلام شد؟ چه کسی تهران را به آتش کشید؟ ماموران ساواک یا انقلابیون؟ از فردای همان روز این پرسش مطرح شد. حکومت آتش‌سوزی‌ها را کار تظاهرکنندگان می‌دانست و این را توجیهی برای اعلام حکومت نظامی قرار داد، امّا انقلابیون آتش‌سوزی‌ها را کار ساواک می‌دانستند. فیلم جستجویی است برای یافتن پاسخی به این سوال. در عین حال این پرسش را مطرح می‌کنند که فیلم‌های باقی مانده از آن روز در این باره چه دارند به ما بگویند.
گفت و گو با انقلاب
در واقع گفت و گویی با عکس‌ها و تکه فیلم‌های باقی مانده از روزهای انقلاب 1357. فیلم با ساختاری تجربی، در پنج اپیزود، هر باز از زاویه‌ای، رابطه فیلم‌ها و عکس‌های باقی‌مانده از دوران انقلاب را با واقعیت آن دوره بررسی می‌کند.
1. نشانه‌شناسی انقلاب
گویی یک انقلاب بیش نیست که بارها و بارها تکرار می‌شود.
2. صحنه: خیابان
در عصر رسانه‌ها، هر رویداد بزرگی برای دوربین‌هاست.
3. جزئیات
آدم یا شیئی که عکاس اصلاً آن را ندیده است، گاه داستان مهم‌تر و هیجان‌انگیزتری تعریف می کند.
4. واسازی یک فیلم
سینماگران انقلابی روس به این نتیجه رسیده بودند که سینما یعنی مونتاژ.
5. در این خانه چه خبر است؟
عکس‌ها گاه به سبب چیزهایی که در یاد ما برمی‌انگیزند مهمند.
